Het is weer even wennen. Die eerste week na de grote schoolvakantie is eigenlijk altijd schipperen. Zeker als alleenstaande mama en ZZP'er zonder naschoolse opvang. Maar ik mag niet klagen. Dat is mijn eigen keuze. Ik ben gebakken aan de school- en avonduren. Stiekem werk ik ook tijdens het spelen van vriendjes en in de weekenden. Eigenlijk gaat het non stop door. Mijn werk is als een kind dat altijd in de luiers blijft. Een handenbindertje.
Schipperen is niet erg.
Als je je koers maar weet en de dingen vóór blijft. Dat is het geheim van iedere goed functionerende moeder (en vader). Loop je voorop, in plaats van overal achter aan te hobbelen, dan laveer je moeiteloos door de golven en kun je meebewegen met onverwachte zijwinden en stormen.
Ergens deze week ging dat dus een beetje mis.
Ik wist 's morgens nog niet precies hoe de dag zou lopen, had geen idee wat ik ging koken, bleek geen eten op voorraad te hebben, kortom: ik liep voortdurend achter de feiten aan. Rond vijf uur, de beruchte spitstijd, waarbij de dalende suikerspiegel lineair samenhangt met een stijgende stressspiegel, is dat niet echt handig. Om het maar zacht uit te drukken. Gelukkig vonden de kinderen het een feestweek: lang leve de frituur (air fryer) en de pannenkoek!
Volgende week weer een nieuwe kans.
Als alle afspraken en sport- en hobbyclubjes netjes in mijn agenda staan, de vriendjes de deur in- en uithollen terwijl mama op de laptop ratelt, de muziek en ps4 keihard aanstaan, de bal door de kamer stuitert, de kat bovenin de boom jammert dat hij er niet meer uit durft en de pannen in het gelid klaar staan op het fornuis. Dan is het weer zoals het hoort: in control.
We gaan ervoor!
Fijn weekend!
Simone
Geen opmerkingen:
Een reactie posten